Iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met verlies. Dat kan al op heel jonge leeftijd zijn. Mijn dochter was 8 jaar toen haar cavia Saartje doodging. Wat een verdriet. Dagen liep ze te huilen en weken later kon ze nog zomaar in tranen uitbarsten. Die cavia was haar maatje. Hij ‘wist’ meer van haar dan wie dan ook. Als ze ergens mee zat, was Saartje de eerste waar ze naartoe ging. Ook dit is een rouw, ook al gaat het ‘maar’ om een huisdier.

 

Rouw is keerzijde van liefde

Als je je ouders, partner, kind of goede vriend(in) verliest, kom je in de rouw. Je mist hem of haar enorm. Je kunt hem of haar nooit meer vasthouden, in de ogen kijken, je kunt er nooit meer heen, mee praten, lachen of huilen.

Je hebt dan gevoelens en emoties zoals verdriet, verlangen, boosheid, angst, enz. Die gevoelens kunnen er alleen maar zijn als je van iemand hebt gehouden. Rouw is de keerzijde van liefde. Praten over liefde is geen taboe, waarom rust er dan op praten over rouw of laten zien dat je in de rouw bent wél een taboe?

 

Hoe moet je reageren?

We zijn vaak bang voor de reactie van degene die in de rouw is. Hoe moet je reageren als iemand plotseling begint te huilen? Hoe is het als iemand een tijdje alleen maar over zijn/haar verdriet en degene die overleden is wil praten? Kan je dan blijven luisteren zonder meteen oplossingen aan te dragen? Het kan lastig te zijn om met emoties om te gaan die nu eenmaal bij een rouwproces horen. Soms is het makkelijker om snel een ander pad van de supermarkt in te schieten, dan iemand tegen te komen en niet weten wat je moet zeggen of doen.

 

We hebben het te druk

Het lijkt wel of we in de huidige tijd allemaal bijna verplicht gelukkig willen zijn. Op social media laat je liever niet zien dat je een rotdag hebt, laat staan dat je het leven niet leefbaar vindt, omdat je geliefde is overleden. Je hoort mensen niet lastig te vallen met je ellende, want daar zit immers niemand op te wachten? We zijn het in deze drukke, hectische en stressvolle maatschappij bijna niet meer gewend om echt naar een ander te luisteren. Verbinding aangaan met iemand die intens verdrietig is, is niet makkelijk en kost tijd en dat hebben we bijna niet…

Hoe mooi zou het zijn als we wat meer tijd en aandacht zouden hebben voor mensen in onze omgeving die in een verdrietige periode van hun leven zijn? Die aandacht hoeft niet altijd te bestaan uit lange gesprekken, maar er echt zijn en luisteren is minstens zo belangrijk.

 

Oprecht geïnteresseerd in de ander

Want stel je nu eens voor dat jij degene bent die zijn partner is verloren. En mensen ontwijken je of de naam van de overledene durf je niet meer te noemen, omdat je bang bent mensen tot last te zijn. Dat is toch vreselijk?
Als we allemaal iets meer tijd voor elkaar maken, eens wat vaker oprecht in de ander geïnteresseerd zijn – zonder meteen een oordeel klaar te hebben of ons eigen verhaal vertellen – dan hoeft rouw geen taboe meer te zijn.

 

Rouw- en verliescoaching

Heb jij behoefte aan een luisterend oor? Ik ben er graag voor jou. Ik help je om je leven met het verlies van een dierbare opnieuw vorm te geven. Op een manier die bij jou past. Lees op mijn website of dit je aanspreekt.