Rouwen? Nee dankje, nu even niet…
In het programma Op1 zag ik een man uit Uden die de afgelopen tijd sinds de uitbraak van corona 13 mensen heeft verloren. Als hem naar zijn rouw wordt gevraagd, antwoordt hij: “er komt nog wel een tijd komt dat ik denk, wat is er eigenlijk allemaal gebeurd?“
En tijdens het programma Dreamschool komt rector Erik van ’t Zelfde twee dagen na het overlijden van zijn vader weer op school. In dit programma proberen hij en Lucia Rijker jongeren die zijn vastgelopen in het reguliere schoolsysteem in een paar weken tijd opnieuw te inspireren. Als Lucia vraagt wat hij nodig heeft geeft hij aan dat het wel gaat en dat hij zijn rouw parkeert tot over drie weken als het herfstvakantie is.
Uitgestelde rouw
Twee voorbeelden van mensen die hun rouw uitstellen. De een weet dat hij van alles zou ‘moeten’ voelen, maar kan er nog niet bij omdat het teveel en te groot is om in één keer te kunnen bevatten. De ander kiest er bewust voor zijn emoties uit te stellen tot een moment dat hij er tijd voor heeft.
Het niks voelen na het overlijden van een dierbare is helemaal niet vreemd. Je hoofd weet dat het is gebeurd, maar je hart kan het nog niet voelen.
Als je na een aantal weken, maanden en soms zelf jaren nog steeds het gevoel hebt dat je niet hebt gerouwd, is het goed om bij jezelf na te gaan hoe het komt dat je de rouw niet aangaat. Hier kunnen verschillende redenen voor zijn. Het komt vaak voor dat vlak na het overlijden van een dierbare er geen ruimte is om te rouwen, omdat er bijvoorbeeld veel geregeld moet worden of omdat het verdriet op dat moment té groot is om aan te gaan. Erik uit het verhaal hierboven stelt zijn rouw bewust een paar weken uit, omdat hij het programma wat hij aan het maken is, op een goede manier wil afronden. Hij weet dat hij over een paar weken ruimte heeft om te rouwen en stil te staan bij het verlies dat hij heeft geleden.
Een andere mogelijkheid is dat mensen het verdriet niet aan kunnen en daarom heel hard gaan werken, zodat ze de rouw niet aan hoeven gaan. De angst om de rouw aan te gaan is zo groot dat ze liever vluchten in bijvoorbeeld hard werken of zelfs verslavingen.
Het kan ook zijn dat je je rouw uitstelt, omdat je er voor anderen wilt zijn. Ouders die een kind verliezen zijn vaak heel druk bezig om voor de andere kinderen te zorgen en het gezin zo goed en zo kwaad als het gaat draaiende te houden. Ze willen niet dat de kinderen onder hun verdriet lijden en stoppen daarom hun rouw diep weg.
Burn-out
Het is belangrijk om je rouw aan te gaan. Je kunt heel lang doen alsof het er niet is, maar dat is jezelf voor de gek houden. Verlies is niet te negeren. Het alsmaar doorgaan gaat uiteindelijk ten koste van je gezondheid, zowel lichamelijk als psychisch. Je kunt bijvoorbeeld burn-outklachten krijgen. Als je je rouw onbewust hebt uitgesteld, heb je geen idee hebben dat de klachten gerelateerd zijn aan het door jou geleden verlies. Je put jezelf uit, bestande relaties komen onder druk te staan en je bent bang om nieuwe relaties aan te gaan omdat je je niet meer wilt verbinden. Onbewust doe je er alles aan om nooit meer zo’n verlies te hoeven lijden.
Overleven of toch liever leven?
Weet dat je het aangaan van je rouw niet alleen hoeft te doen. In je eentje blijven je gedachten in dezelfde kringetjes ronddraaien en kom je vaak geen stap verder. Het verdriet heeft ruimte, aandacht en liefde nodig. Het is nodig om je emoties en gevoelens er te laten zijn en te laten zien. Pas daarna komt er weer een nieuw evenwicht en kun je het verlies in je leven integreren. Dan kun je weer gaan leven in plaats van overleven.
Ben je op zoek naar iemand die jou en jouw verdriet de aandacht en ruimte geeft die je zo nodig hebt? Neem dan contact met me op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
